ATAL 9/C TDE

Altın yapraklar düşmeye başladığında seni düşünürüm, Tam yalnızlığımı unutmak üzereyken aklıma hücum ettin, Bizden kaçarken aralık bıraktığın kapı, Ondan sonrası akan zamanda kaybolan anılar,  Her şeyden uzak olduğum sessiz bulutumda; Bana bıraktığın acılarla kışı bekliyorum.

Dökülen yapraklar gibi kaybolmuş, yalnız yıllarım; Unutmak isterim altın güneşin hücumunu, Son umudum kaçar kapının aralığından, Anılar akar, sonrası durgun bir karanlık; Soğuk bir bulut gibi düşer sessizlik, Acılar doluyor kalbimde, kışı beklediğimde.

Yalnızdım, kaybolmaya hazır yaprakların arasında; Unutmaya çalıştıkça hücum etti kulaklarıma sesin, Kapıyı aralıklı bıraktım ve kaçtım hep sesinden, Aktı zihnime gülüşün, çıktı gözümden yaşlar; Düştü bulutlardan akan damlalar gibi sessiz sessiz, Yine seni bekledim, kışını bekleyen sonbahar gibi.

Yalnızlık çukurunda kaybolan yapraklar, Hücum ediyor insana unutulan güzel anlar. Kapının aralığından kaçmak isteyen bir ses, Sonrası anılar ve kaybolan heves. Sessizce bulutlar yere düşerken, Kış bekler acıları, soğuk gözlerden.

Yalnızlıklar içinde kaybolan yapraklar, Altın rengindekiler unutulmuşluğun tunç kapısına hücum etmekte, Bu yapraklar dahil ne varsa, Unutulanların dünyasına kaçar aralığın gelmesiyle, Güz sonrası ise eski anılar zihnimize usul usul akmakta, Damlalar hüzünlü bulutlardan son kez düşmekte sessizce, Cümle alem susmuş, acılar içinde kışı beklemekte.

Kayboldum yalnızlığa düşen yapraklar gibi, savruldum etrafa; Ne olacak altına hücum eden açgözlü insanlığın hali, Küçük aralıklı kapıdan atıp kendimi, kaçmak istiyorum bu diyarlardan; Sonrasında anılarımız akar durmak bilmeyen ırmak gibi, Buluttan düşen şimşek gibi çakıldım, gömüldüm sessizliğe; Kışı bekleyeceğim artık, acılarımın geçmesi için tek çare...

Kayboldu yalnızlığım gelince turuncu yapraklar, Unutulan altın yapraklara hücum eden yağmurlar. Kaçıyorlar evlerine yağmuru gören insanlar. Cam kenarında insanlar, akıllarında anılar. Bozuyor sokağın sessizliğini bulutlar ve damlalar. Kışı bekliyoruz el ele, sonbaharda acı var.

Yalnızlık, yaprakları kaybolur,   Altın anılar unutulur.   Kapı aralık, kaçmak isterim,  Akıp gider anlar, sessiz kalırım.   Bulutlar düşer, kış bekler,  Acılar içinde zaman geçer.

Yalnız kaldık, kaybolan yapraklar gibi;  Unuttuk, altın gibi o günleri; Bazen kapının açılmasını bekleriz kaçmak için, Sonrasında gözümüzün önünden akar anılar, Bulutlardan sessizlik yağar bazen, O güzel kışları özlüyoruz, acılar içinde.

Yapraklar yalnızlıktan ağlıyor, anneleri kaybolmuş; Yavaş yavaş benliklerini unutuyorlar, altına dönüşüyorlar; Aralık ayı gelse biz de gitsek annemize, kaçsak buralardan sessizce; Eski anılarım yağmur gibi akar zihnime, sonrasını düşünmek istemem kendimce; Bulutlara çıkmak istiyorum, yerlere çakılmak, düşmek değil, ayağa kalkıp sessizce hayatımın son gününü beklemek istiyorum; Kış gelince acıyı getirir beraberinde, yazı beklemek ise zor bir hal alır; Yeter artık ben de uçmak, havalanmak istiyorum.

Kayboluyorum hüzün içindeki yalnız yapraklarda. Altın gibi yapraklar unutmuşlar kim olduğunu, düşmemek için hücum ediyorlar gökyüzüne, Aralık kapının ardından kaçmaya çalışan bir suçlu gibi dökülüyorlar yeryüzüne. Yaz sonrası akar zihnime o güzel anılar, Onlarla beraber düşlerim de düşer bulutların üstünden, zihnimde ölüm sessizliği var. Ağaçlar ise acı ile beklerler kışı ama bir o kadar da umutlular bahara...

Yalnızlığım kaybolmuş yapraklar arasında, Duygularım arıyor seni ama nafile, aklım biliyor gittiğini. Anlamalıydım, sen kapıyı çarpıp gitmeden önce. Bitmişti aşkın. Kendime geleyim dedim, izin vermedi anılar. Buluttan ilk kar tanesi düştüğünde geleceğim demiştin bana. Kışı bekliyoruz, ben ve yanıma kalan acılar.

Yüzlerce yaprak arasında kaybolsam da yalnızım, Unutuluyoruz bir gün altın olsak dahi, unutulmamaktır imkânsızım; Kapıyı aralık bırakınca bile kaçıyor can dostu tazım, Anılar aktı geçti, bense paslandım; Düştüm ağaçtan, bana bir tek baktı tan; Kışı bekliyorum, acılar ancak o zaman diner, bu istek kandan.

Yalnızlığım acılar sokağında kaybolmuş, Tam unuttum sanıyorum, o altın kalbinden bir hücum kalbime; Kaçmak istiyorum buralardan, kapı bir aralansa; Gelecek güzel anılarım peşinden, bir daha akmayacak gözümden o yaşlar; Bir bulut kadar hafifleyeceğim, senden vazgeçtikten sonra; Bir kış günü sessizce bekliyorum seni, acılar sokağımda...

Yalnızlığın ortasında kaybolmuş bir yaprağım, Unuttum kelebeklerin çiçeklere hücumunu, Bu derin kuyudan kaçacak bir aralık arıyorum, Aklımdan akan anılarla, Bulutlardaki yağmur öncesi sessizlikte, Acıyla baharı bekliyorum...

Ağaçtan düşüp kaybolan altınlar, Yerinize geçti bile hücumcu yapraklar, Kapı aralanınca hiç sevinmeyin, Anıları akacak gözünde ama sonrasında yine unutacak, O şuan bulutlarda ama bir gün düşecek, Kışa kadar bekleyin, kış gelemeden acıları gelecek.

Yalnızlık, sonbaharda dökülen yapraklar; Altın, hücum eden anılar; Aralık, kapıdan girmeye çalışırlar;  Sonrası, zihnimize akan anılar; Sonbaharın sessizliğinden kurtulan yapraklar, Kışı bekler, çünkü sessiz ve yalnızdırlar.

Yalnızlık kokardı yapraklar, kaybolan yıllarımı anımsayınca; Hücum ederdi anılar, altınlar ışıldayınca; Aralıktı kapılar, sanki kaç der gibi ama kaçmadım; Anılar gözümün önünden aktı, sonrasını unutmadım; Sessizlik düştü içime, bulutların altında durdum; Ben bekledim ama acılar kışı beklemedi, sonunda kendimi vurdum.

    Sonbaharın yalnızlığı başlar, sararmış yapraklarda;  Hücum eder unutulmaya, altın sarısı yapraklar da;   Baharın kapılarına kaçmak başlar, kışın Aralık'ında;  Anılar, acılar sonrası akan gözyaşlarında;  Sessizlik, ağlayan bulutların yağan gözyaşlarında;  Acılar, kışı bekleyen sonbaharın yağmurlarında...